Żagański Pałac Kultury

Barokowy pałac powstał na miejscu piastowskiego zamku z przełomu XIV i XV wieku. Od północy i zachodu zwrócony jest w stronę miasta, natomiast od południa i wschodu otacza go rozległy park krajobrazowy, przez który przepływa rzeka Bóbr.

Pałac i dwór w Żaganiu stał się jednym z bardziej znanych w Europie. W latach panowania księżnej w pałacu przeprowadzono wiele prac modernizacyjnych. Obecny wygląd pałacu ukształtował się w okresie baroku.

Od Wallensteina do księżnej Doroty

Pierwszym inicjatorem budowy nowej siedziby magnackiej w Żaganiu był głównodowodzący wojsk cesarskich podczas wojny 30-letniej, Albrecht von Wallenstein. To on w 1627 roku nabył od cesarza Ferdynanda II Habsburga księstwo żagańskie.

Prace nad wzniesieniem rezydencji rozpoczęły się około 1630 roku, według projektu włoskiego architekta Vincenzo Boccaccio. Niestety, z powodu śmierci Wallensteina w 1634 roku, prace budowlane zostały przerwane. W 1646 roku księstwo stało się własnością księcia Vaclava Eusebiusa Lobkowitza, który w 1670 roku wznowił przerwaną budowę. Tym razem według projektu książęcego mistrza murarskiego Antoniego della Porta. W 1786 r. księstwo żagańskie nabył książę Kurlandii i Semigalii Piotr Biron. Wnętrza pałacu poddano przebudowie i gruntownej renowacji pod kierunkiem architekta Chrystiana W. Schultze.

W 1842 r. księstwo i pałac przeszły na własność księżnej Doroty de Talleyrand - Périgord. W latach 1845-55 przeprowadzono wiele prac modernizacyjnych. Układ przestrzenny pałacu łączył cechy charakterystyczne dla pałaców baroku francuskiego (skrzydło parawanowe) i włoskiego (zwrócenie dziedzińca w stronę parku).

Za czasów księżnej Doroty żagański pałac odwiedzali wybitni przedstawiciele świata polityki, nauki i kultury, wśród nich: Aleksander baron von Humboldt, Ferenz Liszt, król pruski Wilhelm I czy Hermann książę von Puckler - Muskau.

Park Książęcy

Pierwsze wzmianki o żagańskim parku otaczającym pałac pojawiły się w XVII wieku za czasów Albrechta von Wallensteina. Największy wpływ na kształt założeń pałacowo-parkowych miała księżna żagańska Dorota de Talleyrand-Périgord. Włączyła ona do obszaru parku tereny znajdujące się na Przedmieściu Boznańskim (dzisiejszy kompleks Szpitala św. Doroty) oraz powiększyła Park Górny. Park pałacowy otrzymał nowy, romantyczny charakter, zaprojektowany przez Fryderyka Teicherta, inspektora ogrodów. Układ parku został podzielony na dwie części: wewnętrzną z licznymi zabudowaniami oraz zewnętrzną otwartą na otaczającą przyrodę. Inspiracją dla wprowadzonych zmian był Park Mużakowski.

Dzieło księżnej Dorothei kontynuował jej syn, Napoleon Ludwig, który ufundował wolnostojące posągi czy uruchomił liczne fontanny w parku, w tym główną fontannę zdobiącą pałacowe podzamcze.

Park pałacowy w Żaganiu jest jednym z najwyżej położonych obiektów. Już przed II wojną światową uznawany za najpiękniejszy na Śląsku i jeden z najwspanialszych w Europie Środkowej, jest jednym z największych zabytkowych parków miejskich w Polsce. Do dziś park zachwyca swoim pięknem i jest ulubionym miejscem spacerów mieszkańców miasta i turystów.
Dziś w pałacu mieści się między innymi centrum kultury.

Więcej