Gmina Łochów

Teren Gminy Łochów leży na pograniczu Mazowsza i Podlasia. W średniowieczu obszar ten porastała Puszcza Biała, której lasy po lewej stronie Bugu nazywano Puszczą Kamieniecką, a jej środkową część - Puszczą Łochowiecką, czyli fragmentem lasu, który był terenem reprezentacyjnych wypraw łowieckich. Dzisiejsza Puszcza Łochowiecka to tylko pozostałość dawnych uroczysk, gęstych lasów i grądów dawnej puszczy. Kamieńczyk, zwany niegdyś Kamieńcem Mazowieckim, był rezydencją myśliwską książąt mazowieckich. W 1526 r. Mazowsze zostało włączone do Królestwa Polskiego. Wtedy też Puszcza Kamieniecka wraz z Łochowem stała się własnością królów polskich.
Łochów został lokowany na prawie chełmińskim jako wieś w 1378 r. przez księcia mazowieckiego Siemowita III i nadany Wawrzyńcowi Pieńce. Na przełomie XIV i XV w. właścicielem dóbr łochowskich został bliski współpracownik księcia mazowieckiego Janusza I Starszego, Wawrzyniec z Targowego. Był on członkiem rodu Kuszabów herbu Kuszab, który w XVI w. przyjął nazwisko Łochowscy. Ród ten był właścicielem wsi do XVII wieku. W XVIII wieku Łochowo przeszło na własność rodziny Kuszlów. Pod koniec XVIII w. Łochowo było krótko współwłasnością Hryniewiczów i Zielińskich. W 1800 r. część majątku Łochowo należącą do Ignacego Zielińskiego nabyła rodzina Hornowskich herbu Korczak. W 1848 r. Józef Hornowski kupił na licytacji cały majątek Łochów.
6 listopada 1858 r. Józef Hornowski sprzedał część swoich gruntów pod budowę Kolei Warszawsko-Petersburskiej. Otwarcie linii kolejowej w 1862 r. doprowadziło do rozwoju wsi. W 1868 r. oddano do użytku stację pasażersko-towarową Łochów. Od razu przypisano jej ważną rolę, co uwidoczniło się w rodzaju i wielkości zabudowy. Wzniesiono dworzec murowany, co było ewenementem na pustkowiu, jakie istniało tu w XIX wieku.... Niedaleko Łochowa, w Baczkach w 1873 r. otwarto fabrykę podkładów kolejowych.
W 1871 r. pożar strawił znaczną część zabudowań położonej nad rzeką wsi. W wyniku tego zdarzenia osadnictwo we wsi zaczęło rozwijać się głównie w pobliżu torów kolejowych. W 1882 r., w związku z rusyfikacją polskich nazw w Królestwie Polskim, Łochowo zostało oficjalnie przemianowane na Łochów.
W 1878 r. Józef Hornowski zapisał majątek Łochowo swojemu krewnemu, Medardowi Stanisławowi Downarowiczowi herbu Przyjaciel, który w 1882 r. sprzedał go Zdzisławowi Zamoyskiemu, właścicielowi Jadowa. Zamoyscy byli właścicielami dóbr łochowskich do 1919 roku. W 1919 r. dobra łochowskie jako posag Izabelli Zamoyskiej przeszły na własność rodziny Kurnatowskich herbu Łodzia. Nowy właściciel majątku Łochów, Eryk Kurnatowski, był znanym w II Rzeczypospolitej miłośnikiem koni. W 1931 r. założył w Łochowie stadninę koni, która w latach 1935-1939 zajmowała pierwsze miejsce wśród wszystkich stajni w Polsce. Największymi sukcesami stadniny było pięciokrotne wygranie Wielkiej Warszawskiej i niemal wszystkich nagród imiennych na warszawskim torze wyścigów konnych.
Kampania wrześniowa położyła kres istnieniu stadniny w Łochowie. Po wkroczeniu wojsk niemieckich konie należące do Kurnatowskich zostały skonfiskowane i wywiezione do Mariendorf w Brandenburgii.
W 1944 r. majątek Blochow został znacjonalizowany, a następnie rozparcelowany. Rozpoczęto odbudowę infrastruktury kolejowej, która została niemal całkowicie zniszczona w sierpniu 1944 roku.
W latach 50. rozpoczął się dynamiczny rozwój miasta. 17 grudnia 1968 r. Łochów otrzymał prawa miejskie. Do miasta włączono osiedla Wymyśle i Baczki Fabryczne. Zaczęto budować i wytyczać nowe ulice. Zaczęły powstawać nowe domy prywatne, głównie jednopiętrowe murowane. W latach 70-tych rozbudowano fabryki w Baczkach i Ostrówku. W latach 1974-1977 wybudowano w mieście kościół i ustanowiono w nim siedzibę parafii Niepokalanego Serca NMP, przeniesionej w 1976 r. z Budzisk.

Więcej